Epoka pióra

Epoka pióra

(2012-09-27)

Gdy znalazła listy rodziców sprzed wielu lat, zrozumiała, że jej pokolenie nie pozostawi po sobie pamiątek w postaci rękopisów. Marta Żmuda Trzebiatowska, miłośniczka ręcznego pisania, została ambasadorką Kampanii Pisania Piórem, organizowanej przez firmę "Parker".

Gdy znalazła listy rodziców sprzed wielu lat, zrozumiała, że jej pokolenie nie pozostawi po sobie pamiątek w postaci rękopisów. Marta Żmuda-Trzebiatowska, miłośniczka ręcznego pisania, została ambasadorką Kampanii Pisania Piórem, organizowanej przez firmę "Parker".

Popularna aktorka na studiach słynęła ze "żmudofonów" – pisanych ręcznie notatek, które pożyczali przed egzaminami koledzy z Akademii Teatralnej. Żmuda Trzebiatowska napisała ręcznie pięciusetstronicową pracę magisterską. Nadal nie rozstaje się z piórem.

Czy pisanie odręczne ma sens? Jerzy Pilch w swoim "Dzienniku" wychwala potęgę pióra, po czym otwarcie przyznaje, że nie wyobraża sobie pracy nad książką bez laptopa. Jednak pozostają wciąż autorzy przywiązani do "rękopisu". Jerzy Stuhr w napisanej odręcznie autobiograficznej książce "Tak sobie myślę…" wyznał: : "Kiedy piszę scenariusz w stylu: przyszedł - wyszedł, to robię to na komputerze, ale kiedy obmyślam dialog o uczuciach: kocham cię, dlaczego cię nie było tyle czasu - to przechodzę na pióro. Muszę widzieć to, co skreśliłem, bo to zawsze może wrócić".

Bliskie doświadczeniu wielu z nas są uwagi Krzysztofa Vargi w felietonie w "Gazecie Wyborczej" ("Duży Format" z 28 czerwca): "Osobiście cierpię na postępującą atrofię pisania, pisać ręcznie już zupełnie nie umiem, pisanie ręczne nie jawi mi się nawet jako koszmar, ono jawi mi się jako rzecz zupełnie niemożliwa technicznie. O ile umiem jeszcze jako tako utrzymać w dłoni długopis, to skreślić tym długopisem paru zdań najzwyczajniej nie potrafię, jeśli już z jakichś powodów muszę coś napisać ręcznie – wychodzi z tego graficzny bełkot, sam mam problem, by odszyfrować swoje pokraczne słowa […] Wieloletnie używanie edytora tekstów, klawiatury laptopów spowodowało, iż waham się wręcz czasami – gdy akurat muszę dajmy na to jakąś dedykację wpisać – "ż" czy "rz" postawić, niewykluczone, że zbliża się moment, gdy zadrżę, czy "u" czy "ó" stawiać, jak wiadomo edytor tekstów sam wszelkie tego typu błędy poprawia. Od jakiegoś czasu towarzyszy mi więc myśl, by sobie jakiś elegancki a gruby zeszyt sprawić i w nim dokonywać zapisków, ćwiczyć na powrót kaleką rękę, mozolnie wracać do dawnych umiejętności”.

Naszym zdaniem warto uzupełnić motywację pisarza do powrotu do epoki pióra. Skoro edytor tekstu dyktuje nam, jak pisać ortograficznie, to czy czasem nie dyktuje także treści naszego tekstu? Znacznie łatwiej kontrolować ołówek, długopis czy pióro niż skomplikowane technicznie urządzenie, którego tajników żaden literat nie zgłębił. (ike)